Martwa natura

Projekt Agaty Siniarskiej, polskiej choreografki mieszkającej w Berlinie, odwołuje się do spopularyzowanego przez malarstwo nowożytne klasycznego tematu martwej natury. Przełomowe choreografie artystki umieszczają ciała ludzkie obok „ciał obcych” – innych istot, przedmiotów, procesów i innych aktorów. Wszystko to składa się na nasze wspólne, poszerzone środowisko etyczne. Wychodząc z założenia, że „każda próba zrozumienia innego gatunku jest zawsze kontaktem powierzchownym”, artystka postanowiła tym razem pracować ze skórą jako perwersyjnym miejscem spotkania między gatunkami. Wynikiem procesu jest specyficzna Martwa Natura – garnitur wykonany ze szczątków zwierząt, uszyty ze skór, z futer, piór i rogów zwierzęcych. To kostium aktywowany przez artystkę podczas performansu. 

„Martwa natura w 2021 roku jest już bez wątpienia martwa – stwierdza artystka – żyjemy w czasach szóstego wymierania”. Jest to więc interpretacja wanitatywnego motywu na miarę naszych czasów. Wskutek antropogenicznych zmian klimatycznych nastąpiły i następują zmiany w ekosystemach na całym świecie. Do niekorzystnych postępujących zmian należy znikanie dziczy i ubożenie bioróżnorodności na niespotykaną skalę. Zoonotyczne wirusy wywołujące już dziś większość chorób, takich jak SARS i COVID-19, to jedne z wielu odczuwalnych skutków antropopresji. Nadal jednak brak jest szerokiej świadomości współzależności między tymi zjawiskami. Dlatego praca Agaty Siniarskiej jest zamierzona jako nieistniejący pomnik pamięci o ginących gatunkach fauny i flory. Stanowi „archiwum cichych opowieści i niezauważonych śladów”. Zaprojektowany przez artystkę ruch jest próbą opowiedzenia i pielęgnowania wspólnej historii, w której ludzkość współdzieli przestrzeń z różnymi formami istnienia. 

 

Agata Siniarska works in the field of extended choreography. She places her practice between how we think about the world and how we move in it. It is a place where somatics and politics intersect – a place where body perception meets social engagement – between somatic and environmental landscapes, between human and non-human bodies. Agata’s present research is dedicated to multi-species archives in the time of extinction. Human nature is an interspecies relationship which makes extinction a co-extinction, our process of dying-with. How, then to build our common future, how to write a common story, not of the world but in the world? Our future cannot forget the past. When we tell stories of the past, what past do we tell? What is to be lost, retained, preserved, remembered?

Nagrnie rozmowy z Agatą Siniarską tutaj:

Agata Siniarska pracuje w dziedzinie poszerzonej choreografii. Swoją praktykę umieszcza pomiędzy tym, jak myślimy o świecie i jak się w nim poruszamy. Jest to miejsce, w którym krzyżuje się somatyka i polityka – miejsce, w którym percepcja ciała spotyka się z zaangażowaniem społecznym – między krajobrazami somatycznymi i środowiskowymi, między ciałem ludzkim i nie-ludzkim. Obecne badania Agaty poświęcone są archiwom wielogatunkowym w czasach wymierania. Ludzka natura to relacja międzygatunkowa, która sprawia, że wymieranie staje się współwymieraniem, naszym procesem umierania-razem. Jak zatem zbudować naszą wspólną przyszłość, jak napisać wspólną historię, nie świata, ale w świecie? Nasza przyszłość nie może zapomnieć o przeszłości. Kiedy opowiadamy historie o przeszłości, jaką przeszłość opowiadamy? Co ma być utracone, zatrzymane, zachowane, zapamiętane?