To co czuję, staje się czujne

Projekt nawiązuje do jednej z najbardziej pierwotnych i intymnych form śpiewu ludowego, obecnego w każdej niemal kulturze. Artystka zaprosiła grupę ciężarnych kobiet i matek małych dzieci, aby wspólnie z nimi stworzyć kołysankę. Wspólną pracę rozpoczęła od rozmowy i pytań o odczucia i odbiór sytuacji izolacji z perspektywy matek. „Otrzymałam wiele wzruszających wypowiedzi, słów wypełnionych troską, ale i lękiem o przyszłość” – opowiada Kamila Kobierzyńska. Fragmenty odczuć młodych kobiet posłużyły do stworzenia tekstu i melodii. Warstwa wykonawcza utworu, w związku z panującym stanem epidemii, powstała korespondencyjnie. Kamila Kobierzyńska przesyłała partyturę i sprzęt rejestrujący dźwięk pocztą, prosząc o zapis śpiewu wykonywanego „podczas usypiania dzieci lub kierowanego do ciążowego brzucha”. 

Po nałożeniu na siebie ścieżek zarejestrowanego śpiewu powstała rytmiczna polifonia, która następnie została rozdzielona na kilka pasm transmitowanych w przestrzeni wystawy za pośrednictwem zaprojektowanej przez artystkę instalacji dźwiękowej. To rodzaj mobilu, którego forma przywodzi na myśl karuzele, jakie zawiesza się nad dziecięcymi łóżeczkami. Odsłonięte membrany głośników i „przetrącona” konstrukcja instalacji przywodzą na myśl kruchość i nagość, skłaniając do uważności podczas słuchania. 

Osoby biorące udział w projekcie:

Kamila Berbecka 
Kaja Billert  
Marta Ewa Buczkowska 
Anna Bułat 
Alicja Frankowska 
Karolina Grzeszczuk 
Kasia Love 
Kasia Michalska 
Magda Miśkiewicz 
Maria Moderska-Andrzejak 
Barbara Sibila 
Joanna Świerczyńska  
Barbara Urbańska   

wsparcie techniczne: Tomasz Pawłowski, Andrzej Szwabe 

 

Kamila Kobierzyńska mieszka i pracuje w Poznaniu. Od 2014 roku współtworzy II Pracownię na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz prowadzi Pracownię Fotografii w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Studiowała rejestrację filmową i telewizyjną w Instytucie Twórczej Fotografii na Uniwersytecie Śląskim w Opawie oraz fotografię na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Głównym polem zainteresowań artystki jest pojęcie indywidualnej pamięci, postpamięć pokoleń, ich tożsamość. Podczas projektów zaprasza do współpracy społeczności, analizuje związki człowieka z otoczeniem, a także szeroko pojęte archiwa. W ramach działalności artystycznej organizuje działania edukacyjne, warsztatowe i ekspozycyjne. Od 2019 roku realizuje projekt doktorski „Kiedy kwitną wiśnie. Postpamięć i transmisja traumy”.