Grób dla mamy
Irmina Rusicka
Próbując uporać się z doświadczeniem osobistej straty, Irmina Rusicka podjęła się stworzenia projektu grobu dla niedawno zmarłej matki. Stan żałoby staje się przyczynkiem do poszukiwania odpowiedniej formy upamiętnienia – możliwie dalekiej od współczesnej kamieniarskiej konfekcji. Projekt ten można nazwać antypomnikiem, propozycja artystki odwraca bowiem typowy porządek tego, co rozumiemy jako pomnik nagrobny. Zamiast rozbudowanej formy naziemnej pojawia się prosta kamienna sadzawka okolona ramą. Stałość płyty nagrobka ustępuje migotliwej tafli wody, gościnnej dla drobnych żyjątek i spragnionych ptaków. Co więcej, grób staje się w ten sposób przestrzenią, która żegnając jedno istnienie, robi miejsce dla innych.
W odróżnieniu jednak od historycznych realizacji sztuki sepulkralnej, w których woda odgrywa główną rolę – jak choćby sadzawki lustrzane (będące częścią zespołów tak wystawnych jak Tadż Mahal czy tak ekscentrycznych jak Mauzoleum generała Józefa Bema) – projekt Irminy Rusickiej nie zakłada obiektu, dla którego tafla wody miałaby być lustrem. W tym ujęciu, unikającym patosu i zaprojektowanej dramaturgii, sadzawka odbija to, co jest jej dane spoza jej ram: przyrodę, zarysy okolicznych nagrobków i wreszcie – wiszący nad nią wycinek nieba.
Irmina Rusicka urodziła się w 1990 roku we Włocławku. Artystka sztuk wizualnych, autorka instalacji, wideo i prac badawczych. Absolwentka psychologii i historii sztuki w ramach Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Wrocławskim (2014) oraz Sztuki Mediów na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (2017). W ramach wymiany międzyuczelnianej studiowała sztukę mediów na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Krzysztofa Wodiczki i profesora Grzegorza Kowalskiego (2016–2017). Laureatka Talentów Trójki 2018 i nagrody WARTO 2019 w kategorii sztuki wizualne. Finalistka Nagrody Fundacji Grey House 2018. Współpracuje z Galerią Szara.